Mark Ronson (46) is één van de succesvolste muziekproducers van de 21ste eeuw. Met een Oscar, Golden Globes en een reeks aan Grammy’s op zak ken je hem waarschijnlijk het best van de monsterhit Uptown Funk met Bruno Mars. Ook zat hij achter een paar van Amy Winehouse’s grootste hits en speelde hij voor DJ op het huwelijk van Paul McCartney. In ruil voor een nummer op zijn nieuwe album, dat dan weer wel. Ronsons nieuwste project is de docuserie Watch the Sound with Mark Ronson op Apple TV+. Gentlemen’s Watch sprak met hem…
Tekst Jorrit Niels Fotografie Apple TV+
De zesdelige docuserie Watch the Sound is eigenlijk een terugkeer naar Ronsons eerste liefde: journalistiek. Hij liep stage bij het popmagazine Rolling Stone in New York en wilde ooit journalistiek gaan studeren. Dus met serieuze inzet -en een zekere mate van nederigheid- greep hij de kans aan om deze serie te gaan maken. “Niet in de laatste plaats omdat ik helden als Paul McCartney, Dave Grohl, Questlove en Mike D en Ad-Rock van The Beastie Boys mocht gaan interviewen,” vertelt Ronson vanuit zijn huis in Los Angeles.
“Watch the Sound is voor mij een liefdesbrief aan muziek en geluid. De intentie van de docu-serie is dat audiofielen hiervan genieten, maar ook dat een leek die gewoon van muziek houdt, ontdekt waar elementen uit z’n favoriete nummers vandaan komen. Wat ik er het interessantst aan vind zijn de ongelukjes. Dat Prince een fout maakt met een machine en achter een totaal nieuw soort geluid komt. Of dat Dave Grohl van de Foo Fighters zocht naar een manier om z’n emotie te uiten en zo achter distortion kwam. Daarbij is het ook fantastisch om met Paul McCartney te praten over Auto-Tune (technologie om onzuiverheden in zang te corrigeren; red) en te horen dat hij dit ook wel eens gebruikt. Of dat hij denkt dat John Lennon absoluut met Auto-Tune zou hebben geëxperimenteerd als kunstvorm.”
Ronson werd geboren in Londen, maar groeide op in New York toen zijn moeder hertrouwde met Foreigner-gitarist Mick Jones. Tijdens zijn studie in Manhattan had hij vooral aandacht voor het opkomende hiphop-nachtleven. Vanaf ’93 werd hij bekend als DJ, waarna hij begin jaren 00 ontdekte dat z’n passie vooral bij ‘produceren’ lag.
Sindsdien staat hij bekend als de producer die ‘zijn geluid’ kan aanpassen aan het gevoel van elke artiest. Of het nu Bruno Mars is met Uptown Funk, Amy Winehouse met Back to Black of Adele met 19. Met tussendoor zo nu en dan een eigen album, om fans opnieuw kennis te laten maken met een geluid dat hij het zijne noemt. Zoals Late Night Feelings uit 2019.
Je bent zelf artiest. Merkte je dat de geïnterviewden daarom anders op je reageerden dan op een ‘standaard’ journalist?
“Tijdens de meeste interviews probeerde ik me als een fan en muziekliefhebber op te stellen. Maar het helpt natuurlijk dat ik de ins en outs ken van de technologieën. Dus als ik het met Paul McCartney heb over tape loops, merkt hij dat ik het echt snap. Dat zal ongetwijfeld een barrière wegnemen. Hopelijk merk je dat ze sneller op hun gemak zijn.”
Veel muziek is tegenwoordig gebaseerd op beats en productie. Moet je, om een succesvol musicus te zijn, nog altijd een creatief persoon zijn, of volstaat het als je technisch bent onderlegd?
“Het kan beide kanten op werken. De emotie is wat iets onderscheidend maakt. Als Frank Ocean heel basic op een gitaar met maar vier akkoorden werkt, kan dat waanzinnig goed klinken door de melodie en de emotie die hij daarin legt. Maar laat een technisch genie met muziekproductieprogramma’s als GaragaBand of Ableton aan de slag gaan en daar kan ook iets geniaals uitkomen zonder dat hij ooit een instrument heeft aangeraakt.”
Waar neig je zelf naar?
“Dan ga ik toch voor de muzikant die minder goed met een computer is, maar vooral soulful bezig is met wat hij of zij kan. Meer vanuit het hart en minder berekenend. Technologie zie ik als een manier om muziek te verbeteren. Om de emotie die de maker wil overbrengen te ondersteunen.”
Denk je dat de tolerantie voor slechte zangers groter wordt met al deze technologische vooruitgang?
“Iedere dag zien we muziek evolueren. Kijk maar naar Auto-Tune en andere hulpmiddelen. Toch, als je een écht goede stem hoort, zoals die van Adele of Rosalía, dan waarderen we dat nog steeds enorm. Ik geloof niet dat dit verdwijnt. Ik geloof wel dat technologie en een bijzondere sound een goed nummer kan verheffen tot een briljante plaat. Denk maar aan de geluiden van Ginuwine; door die effecten en geluiden rende je direct naar de dansvloer. Moderne muziek kan geholpen worden door ‘tech’, mits je het goed gebruikt. Het moet elkaar aanvullen. Enkel op technologie leunen werkt op de lange termijn niet.”
Maar de rol wordt wel steeds dominanter, niet?
“Zeker. Kijk een naar TikTok. Op zich heeft dat niets met geluid te maken, maar iedereen is nu op zoek naar een soort ‘viral’ moment in hun nummers, zodat je wordt opgepikt door TikTokkers. Hopend op megasucces. Of iets voor de nabije toekomst: muziek bedacht door kunstmatige intelligentie. Ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit echt zal worden geraakt door een nummer dat is gemaakt door een algoritme. Maar goed, zolang computers meer en meer leren om menselijke emoties te evenaren, wie weet. Het kan goed zijn dat ik over twintig jaar het verschil niet eens meer hoor. Het maakt mij angstig, nerveus en triest als ik eraan denk, maar grote kans dat het die kant op gaat.”
Je staat bekend als iemand die perfect het geluid voor anderen kan invullen. Hoe ontwikkel je dat?
“Het is iets dat ik altijd al in mij had, omdat ik heel veel beluister. Het is bijna zoiets als een zesde zintuig. Ik kan heel snel aanvoelen wat goed bij een artiest klinkt. Neem Miley Cyrus. Ik hoorde Miley zingen op het 40-jarig jubileum van Saturday Night Live en ze zong 50 Ways to Leave Your Lover met een country arrangement. Ik had haar stem nog nooit zo ‘naakt’ gehoord. Dat vormt dan mijn startpunt. Met dat haakje van die ‘nieuwe stem’ probeer ik vervolgens te komen tot iets wat ze nog nooit eerder heeft gedaan.”
Dus een typisch Mark Ronson-geluid’ bestaat niet?
“Sommige producers zijn erg agressief met een sonische signatuur. Ik denk dat ik tegenwoordig vooral iets maak dat eerlijk en een beetje tijdloos aanvoelt. In plaats van dat ik er een heel eigen een stempel op wil drukken. Maar in het begin… Tja, mijn eerste echte succes was met Amy Winehouse en The Dap-Kings, met dat ‘retro-geluid’. Dat heb ik iets te lang laten doorgaan, waardoor mensen -en critici- het misschien wel zat werden. Soms word ik er nog steeds mee gepest als Mark ‘horns’ Ronson.” (grijnst)
Hoe bedoel je?
“Nou, op bijna alles een blazerssectie zetten. Inmiddels, misschien is het mijn leeftijd, ben ik niet zo bezorgd meer over het geluid. Ik wil gewoon dat mensen eerlijkheid en echtheid voelen. Dat ze de zanger vóelen als ze de muziek horen. Ik ben net zo blij met mijn naam op de voorkant van de plaat als met mijn naam tussen haakjes ergens achteraan. Als ik af en toe een plaat mag maken waarin ik een beetje een statement kan maken is dat voldoende.”
En als je wordt gevraagd naar je persoonlijke smaak?
“Ik weet dat het stom klinkt, maar ik vind alles gewoon leuk. In het begin was dat Duran Duran en Culture Club, in New York leerde ik rap en soul intensief kennen en mijn held is Stevie Wonder. En in Los Angeles moet ik altijd denken aan de jaren zeventig.”
Maar qua eigen werk lijkt het vooral de 70’s en 80’s.
“Absoluut. Als het gaat om de 70’s, dan vooral vintage synthesizers. De jaren tachtig was een geweldig tijdperk met zoveel geweldige muziek. Of het nu Prince, Duran Duran, Grandmaster Flash of Run DMC is. Ik denk er veel aan, omdat Nile Rogers een van de grootste platenproducenten aller tijden is. Je hoort zijn naam misschien nooit in één adem genoemd worden met die van Quincy Jones, maar het is echt ongelooflijk wat hij heeft gedaan met Chic, Sister Sledge, Diana Ross, Madonna en David Bowie.”
Je bent van New York naar Los Angeles verhuisd. Op zoek naar meer rust?
“Ook. Maar ik heb het gevoel dat dit nu het epicentrum van de muziek is. Je moet hier wonen als je op het hoogste niveau wilt werken. Het duurde wel even voordat ik voet aan de grond kreeg. Je kunt heel makkelijk een geïsoleerd bestaan leven hier. L.A. is net wat je ervan maakt. Wat ik zo mooi vind is dat ik hier anderhalf uur eerder wakker word dan in alle andere steden waar ik ooit gewoond heb. Het klinkt oubollig, maar ik begroet de dag hier echt. Om acht uur op! Dat is niet heel rock-‘n-roll, maar ik ben dan ook al halverwege de veertig, hè. Ik kan niet altijd doorgaan met die jonge gasten die tot vijf uur ’s ochtends in de studio staan. Waarom? Ik kan die shit gewoon niet meer aan, joh. Ik wil genieten van het leven en mijn huis, dus ik probeer altijd rond een uur of acht te stoppen.”
Wat is je favoriete project waaraan je hebt gewerkt?
“Dat is ongelooflijk moeilijk. Uptown Funk was bizar. Mijn album Version uit 2007 is me dierbaar. Het werken met Adele, McCartney… en natuurlijk Back to Black met Amy Winehouse blijven heel bijzonder. Het meeste van dat album stond er trouwens in zeven dagen op. Ik vind het niet diplomatiek om te zeggen dat dit m’n favoriet is, maar ik denk dat die samenwerking de meeste mensen heeft bereikt. En daardoor iets blijvends heeft. Het was waanzinnig om met haar te werken, al blijft het natuurlijk een triest verhaal.”
Hoe ervaar je de band tussen zanger en producer? Er zijn veel verhalen over scheve machtsverhoudingen.
“Ik hoor het vaak genoeg. Ook Lady Gaga vertelde mij daarover. Dat het een producer snel naar het hoofd kan stijgen als ‘ie maar genoeg aanbod krijgt, van platenmaatschappijen, of van vrouwen. ‘Zonder mij ben je niks’, dat soort onzin-opmerkingen. Ik zie het altijd compleet andersom. Als je met een zangeres als Lady Gaga, Adele of Amy Winehouse in een studio mag zitten, dan moet je je mond houden en luisteren. Kijk wat ze willen. Het zal je misschien verbazen, maar bijna iedereen met wie ik heb samengewerkt had een heel sterke visie, wist wat hij of zij wilde. Het is zelden zo dat ze binnenkomen en zeggen ‘doe maar wat’.”
Ben je dan meer een soort begeleider?
“Exact. Soms geef ik een beat of speel ik een paar akkoorden. Of ik opper een keer een andere artiest die het nummer perfect zou kunnen aanvullen. Ik vind dat een mooie rol. Het getuigt van niet teveel ego. Je maakt jezelf niet overdreven klein, maar laat zien dat je rol groot of klein mag zijn, en dat je snapt wanneer je je even koest moet houden. Dat de artiest de ruimte krijgt om zijn of haar gang te gaan. Ik voel me dan ook nog altijd een geluksvogel dat ik dat soort bijzondere mensen blijf aantrekken.”
Is dat mazzel? Na bijna twintig jaar in het vak kun je ook gewoon goed zijn…
(lacht) “Ja, dat is die vermoeiende bescheidenheid. Of mijn deels Britse opvoeding. Natuurlijk weet ik dat ik een harde werker ben, desnoods tot ’s ochtends vroeg doorga om die ene beat goed te krijgen. Maar dat ik met Amy Winehouse of Bruno Mars heb mogen werken of nu deze serie voor Apple mag maken… daaraan voorafgaand zijn er een aantal dingen gebeurd waarin puur geluk een rol heeft gespeeld. Geluk zorgt er misschien voor dat je de studio in komt, talent houd je daar.”
Watch the Sound with Mark Ronson is nu te zien op Apple TV+
CV
Naam: Mark Daniel Ronson
Geboortedatum: 4 September 1975 (46), Notting Hill, Londen – Engeland
Woonplaats: Los Angeles en New York – VS
Privésituatie: Getrouwd
Trivia: Won een Oscar voor Shallow uit A Star is Born – Heeft verder onder meer zeven Grammy’s, een Golden Globe, twee Brit Awards en een MTV VMA – Heeft een geschat vermogen van $20 miljoen – Getrouwd met Grace Gummer, dochter van Meryl Streep – Begon z’n carrière als DJ in New York – Startte in 2004 zijn eigen platenlabel Allido Records met Rich Kleiman – Zijn single Uptown Funk met Bruno Mars behaalde een record met 14 weken op nummer één bij de Billboard Hot 100 – Als kind uit het water gered op Long Island door Paul McCartney – Ziet Back to Black met Amy Winehouse als één van zijn belangrijkste werken, won in 2008 drie Grammy’s voor de LP
Dutch 
English