George Clooney, superster

En toen waren er nog maar vier. De mannelijke superster. Je hebt Tom Cruise, Leonardo DiCaprio, Brad Pitt en… George Clooney. Kom maar door met het commentaar. Uiteraard heb je nog wel een paar filmsterren, maar van het superster-kaliber? Nee. Gentlemen’s Watch zoomde met die laatste, George Clooney, over zijn meest recente vehikel: Ticket to Paradise. “Als acteur moet je zelf op je houdbaarheid letten.”

Tekst: Jorrit Niels Fotografie:  Universal Pictures, Omega Watches

George Clooney valt eerlijk gezegd nooit tegen. Ondergetekende sprak hem nu drie keer en het is tot nu toe één van de meest geëngageerde geïnterviewden gebleken. Trouwens: ondergetekende loopt nog steeds gewoon in de eigen schoenen hoor, want meer dan een redelijke herkenning en het land ‘Netherlands’, kwam het niet.

De reden waarom de 61-jarige acteur op ons Mac-scherm te zien was, is vanwege zijn tweede romcom ooit. De eerste was One Fine Day uit 1996 met Michelle Pfeiffer. De nieuwste is Ticket to Paradise met Julia Roberts.

Roberts en Clooney spelen twee strijdende exen, die worden herenigd om het impulsieve huwelijk van hun dochter (Kaitlyn Dever) met een Indonesische zeewierboer (Maxime Bouttier) op Bali te stoppen. Zodra de gescheiden ouders samenwerken, wordt hun oude vonk weer aangewakkerd. Dat spreekt voor zich.

Dit is trouwens de vierde keer dat deze twee moderne filmiconen samenwerken. De voorgaande vier films waren Ocean’s Eleven, Ocean’s Twelve, Confessions of a Dangerous Mind en de Jodie Foster-thriller Money Monster. Ze grijpen terug op de aloude romcom. Een genre dat teruggaat tot de 30’s met de zogenaamde screwball comedies en een hoogtepunt had in de 90’s en vroege jaren 00.

Ticket to Paradise is een waardige en charmante toevoeging aan het genre en wat het bioscooppubliek verdient volgens Clooney: “Iets vrolijks en optimistisch. Romantische komedies brengen een groot publiek samen. En na een paar zware jaren leek het mij mooi om zoiets naar het grote scherm te brengen. Ik wilde even in die wereld zijn, want de afgelopen twee jaar voelde het alsof ik elke dag met mijn hoofd tegen de muur bonste. Keer op keer.”

Was het vertrouwd of juist uitdagend om samen met een goede vriendin te acteren?

“Je moet oppassen dat je het niet alleen maar gezellig hebt op de set, maar ook echt wat werk verzet. Julia en ik hebben altijd een goede chemie gehad als vrienden. Ook benaderen we ons werk op dezelfde manier. Maar toch denk ik dat de belangrijkste reden dat Julia en ik zo goed samenwerken, is omdat we weten hoe we elkaar aan het lachen kunnen maken. We hebben een soortgelijk gevoel voor humor en snappen elkaar gewoon. Hoe hard de grap soms ook is, haha.”

Klopt het dat de film speciaal voor jullie is geschreven?

“Julia en ik waren niet actief op zoek naar een project om samen te doen, maar het was natuurlijk gemakkelijk om ja te zeggen tegen een kans om met haar aan een nieuw project te werken. Regisseur Ol Parker stuurde het script tegelijkertijd naar ons beiden en zei dat hij de rollen voor Julia en mij had geschreven. Dus meteen nadat ik het had gelezen, belde ik Julia en zei tegen haar: ‘Als jij het doet, zal ik het doen’, en ze zei: ‘Nou, ik zal het doen als jij het doet.’ Niet lang daarna waren we op weg naar Australië. Een prachtige plek, maar ook een land waar zo ongeveer alles je kan doden. Ah, kijk hier! ’s Werelds kleinste kwal, prachtig niet? Maar pas op, hij kan je doden! Hilarisch en angstaanjagend tegelijkertijd.”

Was het uitdagend om dit tijdens COVID te draaien?

“Het liefst hadden we het op Bali zelf gedraaid, maar dat was niet mogelijk door COVID-regels. Australië lukte wel en het was natuurlijk een zegen om daar te mogen filmen. Ik kan wel zeggen hoe uitdagend het was en dat ik mezelf om de haverklap moest laten testen, maar komop… Ik zat daar met mijn vrouw en kinderen én mocht werken aan een fijne film. Hoe eersteklas wil je het hebben?”

Er zit aardig wat tijd tussen je filmrollen. Hoelang duurde het om ‘er weer in te komen’?

“Het hielp dat ik deze maakte met Julia, maar zelfs met een vriendin tegenover me was ik nerveus. Als je niet elke keer wanneer je aan je werk begint dat nerveuze gevoel in je maag krijgt, dan ben je té zelfverzekerd voor deze baan. Dat doet niets goeds voor je acteerprestaties. Op het moment dat ik niet meer nerveus zou zijn of denk dat ik wel weet wat ik doe, dan is het tijd voor mij om te stoppen.”

Het duurde ruim vijfentwintig jaar na je eerste romcom, waarom zo lang?

“Ik heb sinds One Fine Day inderdaad geen romantische komedie meer gemaakt. Dus toen ik dit script kreeg, voelde het als een perfecte kans. Ik moet zeggen dat ik ook niet eerder was overtuigd door een script. Ik wilde iets grappigs en geruststellends zien, maar iets dat tegelijkertijd ook diepere thema’s aanraakt.”

Zoals welke?

“Dat het meer is dan alleen grap na grap of kitscherig shot met kaarslicht. De film laat ook diepere, universele thema’s zien als liefde, spijt en de complexe emoties van het opvoeden van kinderen terwijl ze hun eerste echte stappen naar volwassenheid zetten. In alle jaren sinds mijn karakter David en Georgia (Roberts red.) zijn gescheiden, is het vuur er nog steeds voor hem. Maar hij is ervan overtuigd dat ze verder is gegaan en dat hij daar vrede mee moet hebben. Ze heeft een nieuwe vriend en een nieuw leven, zonder David. Hij wil niet het risico lopen te worden afgestoten of dingen ingewikkelder te maken dan ze al zijn. En bovenal wil hij zijn relatie met zijn dochter Lily niet in gevaar brengen. In tegenstelling tot de meeste romantische komedies, die voornamelijk gaan over mensen van in de twintig of begin dertig, onderzoekt Ticket to Paradise liefde, in al zijn vormen. En dat door een volwassen lens. Ik vond dat verfrissend.”

Heb je het gevoel dat daar te weinig oog voor is, films voor volwassenen?

“In de bioscoop absoluut. Streamers vangen dat gat goed op met bijzondere projecten, maar in de bioscoop is dat zeker minder. Het is al geruime tijd moeilijk om dat soort films gemaakt te krijgen, lang voordat streamers het min of meer overnamen. Kijk ook naar The Descendants, Michael Clayton of Up in the Air. Het was altijd moeilijk om een ​​plek voor hen te vinden. Ik merk dat de streamers een enorme wereld hebben geopend voor het soort films waar ik graag naar kijk en die ik graag maak. En waar mogelijk moet je ervoor zorgen dat je op de één of andere manier gegarandeerd krijgt dat er een bioscooprelease komt. Ik vind dat het een deel van onze taak altijd is om ervoor te zorgen dat we de integriteit van films in de bioscoop beschermen.”

Je hebt nooit last gehad van typecasting. Daar heb je bewust voor gezorgd?

“Ik heb eerst bekeken wat mij het best lag als acteur. Vervolgens heb ik gepoogd om krediet op te bouwen met meer commerciële films om daarna films te maken over onderwerpen die mij na aan het hart liggen. Zoals Syriana over olie en Michael Clayton over misdaden in de zakenwereld.”

Je voelde je nooit ergens geforceerd in?

(grijnst) “Nou, misschien Batman & Robin; mijn veelbesproken flop. Maar zonder gekheid, ik wil films maken, that’s it. Hopelijk hebben een aantal daarvan een langer leven. Als dat lukt, dan ben ik tevreden. Een nalatenschap? Dat zie ik meer in de vorm van maatschappelijk werk, zoals de strijd voor mensenrechten waarvoor ik mij inzet. Als je eenmaal kinderen hebt, wil je toch iets achterlaten waar ze trots op zijn.”

Horen daar je films als regisseur bij?

“Zeker. Zodra ze oud genoeg zijn om ze te bekijken. Ik hou van regisseren. Of het nu een origineel script is of eentje gebaseerd op een boek. Die laatste gebruik ik dan vooral als een soort palet, want boekadapties zijn gemeen moeilijk. Neem bijvoorbeeld de miniserie Catch-22, die was de meest ontmoedigende van allemaal, aangezien het één van de meest geliefde boeken aller tijden is. Je moet dan het idee accepteren dat het nooit volgens iedereen perfect zal zijn, maar je probeert tegelijkertijd ook je eigen versie van het verhaal te maken.”                                          

Je produceert ook deze film. Iets wat je al sinds 2000 ongeveer doet. Wat trekt je aan in dat specialisme?

“Als je het wat langer volhoudt in deze business, dan probeer je vanzelf wat meer te gaan doen dan waarvoor je ooit naar Los Angeles ging, acteren. Zodat je niet bent overgeleverd aan de genade van een casting director. Als acteur moet je heel erg letten op je eigen houdbaarheid. Daarom ben ik gaan schrijven, regisseren en produceren. Nu ben ik executive producer, maar dat is vooral mijn naam verbinden aan het project, om het soepeltjes te laten verlopen.”

Is dat niet wat weinig eer?

“Ik was er niet vanaf het begin bij betrokken, dus het meeste werk was al gedaan. Maar je bent bijvoorbeeld erg betrokken bij de distributie. De status waar ik zo hard aan heb gewerkt, het ‘krediet’ zoals ze dat noemen, kan ik nu gebruiken om projecten van de grond te krijgen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat deze film in de bios zou worden uitgebracht; dat is erg belangrijk voor mij. Die macht, een vies woord als ik het zo gebruik, blijft bizar. Dat had ik nooit, maar dan ook nooit voor mogelijk gehouden toen ik begon als veredelde figurant.”

Regisseren, produceren, schrijven… Wat doe je naast acteren het liefst?

“Lastig, het belangrijkste is om meerdere ijzers in het vuur te hebben als je ouder wordt in deze industrie. En dat ouder worden gebeurt sneller dan je denkt! Dat probeer ik jongere acteurs ook altijd mee te geven. Steun nooit op de meningen van anderen over jou in dit wereldje. Dat kan heel gevaarlijk zijn!” (lacht)

Ticket to Paradise is nu te zien via o.m. Apple TV, Amazon Prime Video e.a.