Het Four Seasons hotel in Beverly Hills. Niet het meest opulente hotel in Los Angeles en omstreken, maar de service, de ingetogenheid en de mate van privacy, maken het hotel tot een favoriet bij de A-listers in die stad. Een voorbeeld? In de lobby kregen we een knik van een wachtende Robert Duvall en van detweede tot aan de zevende verdieping vergezelde Diane Keaton ons in de lift, op weg naar interviews voor haar nieuwste film. Op de veertiende etage stappen wij uit en met Hollywood op de achtergrond, nemen we plaats op een bank met meer kussens dan in ons hele appartement. DiCaprio is inmiddels ‘onderweg’. We spreken de acteur voor z’n eerste film sinds zijn Oscar winnende rol in het brute The Revenant – Quentin Tarantino’s nieuwste film, Once Upon A Time in Hollywood.Het is Tarantino’s negende en dus voorlaatste film. De regisseur heeft namelijk altijd gezegd dat tien de max is, waarna hij zich toelegt op andere dingen als romans, theater, filmboeken en misschien tv. In Once Upon a Time in Hollywood speelt de 44-jarige DiCaprio de tv-ster Rick Dalton. Samen met zijn vaste stuntdouble Cliff Booth (Brad Pitt) banen ze zich een weg door een industrie die ze eigenlijk niet meer herkennen. Het oude Hollywood loopt op z’n einde in 1969, maar toch proberen ze zich vast te klampen aan oude glorie en zijn ze nóg wanhopiger op zoek naar nieuwe faam.Op de achtergrond zien we Charles Manson en zijn bende, Margot Robbie als hun slachtoffer Sharon Tate en een all star ensemble met Kurt Russell, Damian Lewis, Dakota Fanning, Bruce Dern, Lena Dunham en Al Pacino. En dan vergeten we nog minstens een tiental bekende namen die hun opwachting maken.
CGI. Niet bij Tarantino. Hij heeft bijna een aversie tegen computer gegenereerde beelden, dus stonden wij op Hollywood Boulevard waar letterlijk een aantal blokken van de complete straat waren aangepast naar die tijd. Inclusief auto’s en honderden figuranten.” Ouderwets filmmaken dus en Tarantino kan zich de luxe veroorloven door zijn eerdere successen. En bovendien, als DiCaprio en Pitt twee van je hoofdrol
nonchalant en zorgeloos over, het kan ‘m wel degelijk schelen wat hij maakt en hij is nooit opportunistisch als het op keuzes aankomt.Je zit alweer bijna dertig jaar in het wereldje, met de laatste jaren geen enkele grote misser. Geeft dat rust of juist extra druk?“Natuurlijk ben ik heel voorzichtig met wat ik kies als nieuw project, maar het moet je niet verlammen. Er zijn heel veel mensen die in mijn schoenen willen staan. Dat realiseer ik mij nog altijd. Waarom ik het al zolang volhoud in dit wereldje is de enorme waardering die ik voor het werk heb. Dat ik dit werk mag doen, met de beste mensen die je je kunt voorstellen en met een grote mate van vrijheid die enorm luxe is. Ik heb daarvoor ook keihard gewerkt om dat te laten slagen en doe dat nog steeds, maar dan nog heb je in het begin een kans nodig om naam te maken. Ik waak ervoor om blasé te worden, want dat gebeurt sneller dan je denkt.”
Een paar lessen die je karakter in de film overigens niet heeft gevolgd… “En door die frustratie wordt hij (Rick Dalton red.) nog steeds achtervolgd. Hij heeft niet altijd de beste beslissingen genomen en kon zijn carrière niet vormgeven zoals hij had gehoopt. Dat maakt van hem een bittere man.”Hoe omschrijf jij de film? “Ik zie het als Quentins liefdesbrief en een hommage aan de filmindustrie en de talloze acteurs die in de anonimiteit zijn vervallen en naar de zijlijn zijn verbannen. Een deel van de film is Ricks weg naar acceptatie van zijn plek in de wereld en wat hij heeft bereikt. Het is niet de ultieme droom waarop hij hoopte, maar hij werkt nog steeds in deze stad. Dat
dezelfde periode begin jaren negentig. Dat schept toch een band. Ook al kon ik Brad nog geen vriend noemen voordat we begonnen, toch heb je al direct samen een bepaald comfortabel gevoel, omdat je van elkaar weet dat ieder van ons ervaring heeft met de pieken en dalen. Je weet hoe het wereldje werkt, bent professioneel en neemt je werk serieus.”Pitt is je stuntdouble in de film en de karakters hebben bijna een familieband. Bestaat zoiets nu nog steeds?“In die tijd was het nog compleet anders. Toen waren de acteur en double nog echt partners. Ze waren toen veel meer geïsoleerd en hadden naast een stuntdouble, daarin ook direct een bodyguard, vriend en assistent in één. Natuurlijk kom ik vaak dezelfde mensen tegen, maar dat wisselt tegenwoordig veel meer.” De film gaat niet over de Charles Manson-moorden, maar dit speelt wel een belangrijke rol. Dat moment wordt ook vaak gezien als het einde van de sixties. “Dat geloof ik ook wel. Zeker door wat ik van mijn vader hoorde. Met die moorden waren de sixties voorbij en verdween ook een zekere onschuld. Hij is trouwens nog steeds een hippie, maar nu een oude, haha. Lang zwart haar, alles. Toen hij langskwam op de set, dacht Brad (Pitt red.) ‘Oh wat leuk, gaat je vader meedoen als figurant!’ Ik probeerde hem er steeds van te overtuigen dat dit toch echt m’n vader in zijn normale kledij was. En ja, dat is mijn moeder met een tulband om. Hij geloofde het pas toen hij m’n vader sprak.” (lacht)
Hoe verschilt deze film met jouw vorige ‘Tarantino’, Django Unchained?
“Een soort samenkomst van al z’n eerdere versies. Een soort synthese van alles en met een bepaald warm hart. Niet dat het een vrolijke film is! Maar er spreekt een enorme liefde uit voor vervlogen Hollywood-tijden. Ik ben ook een enorme film-nerd en kan al die referenties naar de regisseurs en acteurs van toen enorm waarderen. Er zit een ongelooflijke liefde in voor de mensen die deze stad hebben gemaakt.”
Het is ook Tarantino’s negende film en hij heeft altijd gezegd dat hij stopt bij tien. Wat verliezen we als hij geen films meer maakt?
“Hij zal andere uitlaatkleppen vinden. Of dat nu het theater is of romans. Zijn nalatenschap? Dat hij compleet origineel is. Quentin is zijn eigen creatie. Ook al is hij enorm geïnspireerd door andere filmmakers, hij is een creatie van zijn eigen verbeelding. Een compleet unieke artiest.”
Is het werken met zulke mensen belangrijker dan een Oscar? “Absoluut. Het klinkt heel arrogant en de Oscar is een waanzinnige erkenning, maar ik maak dezelfde keuzes als toen ik vijftien was. Elke keer ga ik erin voor duizend procent, geef het alles en daarna is het uit mijn handen.” Hoe voel je dat je gegroeid bent? “De bullshit haal ik er makkelijker uit. Ik herken goede regisseurs en scripts sneller. Begeef je lang genoeg in deze stad en je wordt een ster in filteren.”
Heeft die nuchterheid er ook voor gezorgd dat je altijd stabiel in het wereldje stond?
“ Faam brengt onrust met zich mee, natuurlijk. Maar het moment dat ik er vrede mee had dat dit nu eenmaal een deel is van mijn leven, had ik rust. Ik hou van wat ik doe en ik overleef het door mijzelf niet te beperken in wat ik doe. Als ik iets leuk vind, dan doe ik dat. Dan ga ik naar een feest toe, op vakantie of zet ik mij in voor het klimaat. Anders verlies je je gevoel voor normaal leven.”
Je behoort nu tot de top. Je naam zorgt dat een film budget krijgt, maar mis je ooit iets van die strijd toen je jong was? “ Als in de weg omhoog?
De energie en honger van die eerste route naar succes is spannend natuurlijk. En de anonimiteit is zeker iets waarnaar ik nog wel eens terug verlang, maar dan schud ik mijzelf direct door elkaar. Want kom op, ik heb de lote
rij gewonnen. Mijn vader zei altijd: ‘Wat je uiteindelijk ook voor werk gaat doen, als je je eigen baas kunt zijn en houdt van wat je doet, dan ben je beter af dan 99 procent van de rest’. Het feit dat ik de rollen kan kiezen die ik speel en daarmee de carrière kan vormen die ik nu heb, daarvoor heb ik nog steeds een onwrikbare dankbaarheid.”
De entertainmentindustrie is de laatste jaren enorm veranderd door onder meer streamingdiensten. Een goede zaak?
“ Het is een heel interessante tijd voor onze industrie. Film is altijd in beweging geweest, van de stomme fi lm naar de talkies, de komst van radio en tv, dvd’s en nu streamingdiensten. Wat ik het meest bijzonder vind, is dat je het niet voor mogelijk houdt wat nu kan worden gefi nancierd. Iets dat nog geen vijf jaar geleden onmogelijk was geweest.”
Zoals Roma of Scorsese’s The Irishman?
“Bijvoorbeeld. Mensen zijn bang voor het verliezen van de cinema, maar kijk naar dat soort fi lms en wat ze kosten. Het klassieke Hollywood trok daar meer dan vijf jaar geleden echt niet zoveel geld voor uit. Maar ook kleinere en kunstzinnige fi lms krijgen überhaupt een kans om gemaakt te worden. Ik vind het enorm opwindend om te zien wat daaruit voortkomt. Misschien kom ik een project tegen dat mij omver blaast of ontmoet ik een jonge spannende regisseur. Je hoort nog wel eens negatieve geluiden over het verdwijnen van cinema. Natuurlijk wil ik Once Upon a Time in Hollywood in een grote donkere volle bioscoopzaal zien. Maar je moet realistisch zijn. Film heeft nu een andere rol dan vroeger. Ga met je tijd mee! Wat we ervoor terugkrijgen zijn kansen voor zoveel nieuwe makers. Als onderdeel daarvan kan ik het alleen maar fascinerend vinden.”
Once Upon a Time in Hollywood draait vanaf 15 augustus in de bioscoop
Dutch 
English