Na 40 jaar, 130 miljoen verkochte albums, duizenden gevulde stadions en talloze ontweken dalen, staat Bon Jovi nog steeds overeind. Op Disney+ zie je nu de vierdelige docuserie Thank You, Good Night: The Bon Jovi Story. Gentlemen’s Watch sprak met Jon Bon Jovi over zijn legende-status, het geheime recept om geestelijk gezond te blijven en of hij ooit nog zal optreden.

Tekst: Jorrit Niels Beeld: Disney+/Hulu; Jaquet Droz

“Ik hoop dat de docuserie mensen helpt die op hun eigen reis zijn,” vertelt de 62-jarige Jon Bon Jovi ons via Zoom. “Er is altijd sprake van eb en vloed, van ups-and-downs. Ik hoop dat het inspireert, want het is krankzinnig je te realiseren dat we zijn begonnen in een tijd van vóór de cd, het streamingtijdperk hebben overleefd en nu zelfs weer een radiohit hebben met Legendary.”

Het nieuwe album Forever is de eerste keer in lange tijd dat Bon Jovi schreef vanuit vreugde. “Onze vorige plaat 2020 kwam uit tijdens COVID en kort na de moord op George Floyd. Die daarvoor was This House Is Not For Sale, de eerste plaat zonder onze gitarist Richie Sambora. Twee albums waarop ik enorm trots ben, maar de materie was zwaar. Forever is positiever, vreugdevol, ik kan niet wachten totdat je ‘m hoort.”

‘Een deel van ons voortdurende succes is dat ik niet probeer te zijn wat ik vroeger was’

Dat album komt uit op 7 juni. De focus ligt nu nog op Thank You, Good Night: The Bon Jovi Story. Voordat hij een wereldberoemde rockster werd, was Jon Bon Jovi een kind in Sayreville, New Jersey, waar hij met zijn vrienden in bands speelde. Die evolutie, van het spelen in lokale clubs tot frontman van het wereldberoemde Bon Jovi, wordt getoond in de nieuwe vierdelige docuserie op Disney+, een retrospectief over het leven en de carrière van de muzikant, met  als pijnlijke extra, zijn stemproblemen.

Want toen Jon Bon Jovi ermee instemde om regisseur Gotham Chopra hem te laten volgen om zich te kunnen verdiepen in zijn geschiedenis, had Jon niet verwacht dat dit hem op een groot dieptepunt in zijn carrière zou brengen.

De band was bezig met een tournee, en ondanks dat hij al het mogelijke deed om vocaal sterk te blijven, worstelde de zanger van ‘Livin’ on a Prayer’ zich door de nummers heen. Hij kon de noten niet meer raken zoals hij vroeger deed. Allerlei therapieën en middeltjes volgden, maar het haalde niets uit. Het leidde tot een ingrijpende stembandoperatie waarvan de zanger nog steeds herstellende is.

Hoe heb je het maken van de docu ervaren, intimiderend of juist bevrijdend?

“Weet je, ik begon vier jaar geleden met nadenken over het 40-jarig bestaan van de band. Ik spitte mijn archieven door en realiseerde mij dat ik een enorme hoarder ben, want ik verzamel kennelijk echt ál-les!”

Zoals?

“Ik vond tassen vol met niet eerder uitgebrachte nummers, soms wel 30 of 40. Er zijn een paar mogelijke hits uit de jaren 80 en 90 waarvan ik dacht: waarom heb ik deze nooit op platen gezet? Ik ben alles gaan doornemen om een virtueel audio & video-museum te creëren. Ik wilde dat vereeuwigen, erop terugblikken. Toen heb ik Gotham Chopra (zoon van Deepak red.) benaderd, omdat ik zijn serie over American footballer Tom Brady zo goed vond. Daarin zag je dat Gotham begreep wat een team inhoudt en wat een familie is. Daarover hebben we uitgebreid gesproken, maar dat was ook meteen het eind van onze creatieve discussie.”

De rest vertrouwde je toe aan zijn vakmanschap?

“Exact. Ik was druk met mijn stemproblemen en ons nieuwe album Forever. Daarbij wilde ik ook absoluut niet dat het een puff piece werd. Je kent ze wel inmiddels, die zogenaamde tell-all documentaires, maar wel met invloed van het onderwerp zelf en een opgeschoonde versie van de realiteit. Ik wilde álles laten zien van ons als band en de aanloop daarnaartoe. Inclusief discussies, tegenvallers, verleidingen als beginnende rocker en andere obstakels waarmee het leven je test.”

Was het een nostalgische ervaring om het terug te zien?

“Kan ik je niet zeggen. Het was erg emotioneel toen we een ruwe montage zagen, maar ik heb de uiteindelijke vier delen nog niet gezien. En dat hoef ik eigenlijk ook niet per se. Misschien zie ik het ooit op tv, misschien niet. Wat ik wilde is gelukt: een document over wat we als band hebben behaald, verteld op een eerlijke en soms rauwe manier, met wratten en al. Al onze persoonlijke waarheden zitten hierin.”

‘Als je de waarheid niet vertelt, dan halen de leugens je in’

Hoe was het bekijken van die ruwe versie?

“Als onderdeel van mijn helingsproces, na m’n stembandoperatie, repeteren we elke maand met de hele band. Zes maanden geleden bekeken we ‘m, met alle jongens in een kamer bij mij thuis. Meer emotionele mannen van middelbare leeftijd waren er op dat moment niet bij elkaar in New Jersey!” (grijnzend) “Het was zo ontroerend om te zien wat we samen hebben meegemaakt.”

Als je terugkijkt tot helemaal naar het begin, jij als hulpje/schoonmaker/regelaar in de opnamestudio The Power Station… Waar leerde je het meest?

“Alles brengt je naar de volgende stap. Naar hier. Eén ding dat ik heb geleerd over een carrière van veertig jaar is dat als je de waarheid niet vertelt, de leugens je altijd inhalen. Je zult je niet herinneren wie je hebt belazerd. Het is altijd het beste om gewoon de eerlijke waarheid te vertellen. Dan kun je onthouden wat je zei. Ik vind het niet erg om die waarheid te leven. Een deel van ons voortdurende succes is dat ik niet probeer te zijn wat ik vroeger was. Dit zijn niet de jaren tachtig. Ook al heb ik genoten van alles dat deze rock ’n roll ster op zijn pad kreeg in het begin, ik ben hier niet op een nostalgietour. Er komt een nieuw album aan waar ik erg enthousiast over ben. Maar ik ga mijn haar niet verven, en dat soort onzin.”

Tijdens het kijken naar de docu zie je hoe ambitieus je was, zélfs toen je al veel succes had. Je wilde meer, beter en had een enorme focus om verder te komen. Zat dat er altijd al in?

“Ik denk het wel. Het is die puur Amerikaanse instelling: zet je in en geef er alles voor en dan komt het jouw kant op als je de middelen hebt om te leveren. Toen ik merkte dat Runaway een hit werd toen we deze single persoonlijk langsbrachten bij radiostations, realiseerde ik mij dat veel dingen maakbaar zijn.”

Al zal die drive er na 40 jaar wel vanaf zijn, toch?

“Nog steeds heb ik het verlangen om nieuwe muziek te maken. Ik ben enorm trots op onze nieuwe plaat Forever. Maar vraag je me of ik nog steeds het verlangen heb om voor 240 optredens uit een koffer te leven…? Nee. Maar ik doe nog steeds niets liever dan muziek schrijven en maken. We zijn er beter in geworden door ervaring en dat geeft mij nog steeds de meeste voldoening. Als je het goed doet, dan overleeft een nummer jou en laat je iets na voor altijd. Als je dan ook nog hoort dat een song het leven van iemand een wending gaf of van belang is geweest; dat gaat verder dan je wildste dromen. Ik bevat dat nog steeds niet.”

‘Ik spitte mijn archieven door en realiseerde mij dat ik een enorme hoarder ben’

Maar de leider die het volgende doel nooit uit het oog verliest is er nog wel.

(de bekende brede grijns) “Wat soms best een uitdaging is kan ik je vertellen. Maar ook al heb ik altijd een sterke visie gehad, zonder de mateloze inzet van de bandleden en crew eromheen, was het nooit gelukt. Ik zei in het begin: waarom zeg je ‘oh, dat is een plaat van The Rolling Stones?’ Wij moesten óók een geluid ontwikkelen waarbij je direct zou zeggen: ‘dit is een Bon Jovi-plaat’. Als dat goed is, dan heb je voor langlopend succes geen genialiteit nodig, maar doorzettingsvermogen.”

En het zakelijke aspect, ging dat je altijd makkelijk af?

“In al mijn bescheidenheid denk ik dat we altijd de juiste beslissingen hebben genomen en onszelf een comfortabel leven hebben bezorgd. Meer dan ik ooit als jongetje had verwacht, toen ik naar Bruce Springsteen ging en geïnspireerd raakte door zijn werk. Wie had ooit gedacht dat ik nu kan zeggen dat ik regelmatig in het weekend met hem in de auto stap en we gewoon een stuk gaan toeren. Een koffiestop onderweg en weer terug en de hele tijd alleen maar ouwehoeren, zonder telefoons!”

Maar je moest soms ook hard zijn. Bijvoorbeeld toen gitarist Richie Sambora de band verliet vanwege familieomstandigheden…

“En nogal plotseling. Ik leerde liedjes schrijven en liedjes maken. Dit is een band die ik heb samengesteld, waar hij al laatste bij kwam. Hij speelde lange tijd zeker een integrale rol, maar toen verliet hij ons tien jaar geleden zeer plotseling. Er was een voor, dus er komt een na. Met alle respect, en ik meen dit liefdevol: toen hij de band verliet, waren we diepbedroefd. En dat ben ik nog steeds als ik eerlijk ben. Maar er was nooit enige twijfel of we door zouden gaan.”

Heb je ergens spijt van?

(lachend) “Hmm, de 80’s! Die babyfoto’s, die schreeuwerige kleren, dat enorme haar… Inmiddels allemaal publiek bezit. Maar ach… met al het succes dat daarna kwam, neem ik dat graag voor lief.”

Een grootse tijd, die omsloeg in de 90’s met Nirvana en de grunge-beweging… Hoe ging je daarmee om?

“Mijn reactie was om ze te verwelkomen. Een muzikale toevoeging die nodig was en de grote rockbands uit de 80’s met hun reusachtige kapsels een trap onder de kont gaf. Het was de hoogste tijd. De 90’s waren ook voor mij een tijd van verandering. Ik knipte mijn haar af, werd 30, trouwde en kreeg een kind. Ik werd een andere man, meer volwassen. Ik zag de wereld. Van de Berlijnse Muur die viel tot aan de Rodney King-rellen in Los Angeles. Daaruit volgde Keep the Faith, waarbij we onszelf manageden als band. We hadden als band een visie van hoe de 90’s konden zijn als we onszelf ontwikkelden. En het werkte. We floreerden.”

De band en jijzelf worden vaak omschreven als legendarisch, iconisch. Of je nu een acteur of artiest bent, realiseer je je ooit volledig welke invloed je hebt op het leven van  mensen?

“Nee en dat gaat ook nooit gebeuren. Natuurlijk hoor ik verhalen van mensen en heb ik ze ontmoet in de afgelopen decennia. Het blijft bijzonder om te horen als iemand bijvoorbeeld Engels heeft geleerd door onze albums, of dat ze de liefde van hun leven hebben ontmoet op de dansvloer toen één van onze nummers op stond. Toch realiseer je nooit de echte impact. Hoe kan dat ook, want het is te ongrijpbaar. Ik ben meer een fictief karakter in hun leven.”

Je herstel van de stembandoperatie is te zien in de docuserie. Heb je voor jezelf een deadline gesteld als het gaat om optreden?

“Nee, ik heb gelukkig de luxe dat ik geen deadline heb. Ik zou je graag vertellen dat er een wonder aanstaande is, of dat het na een bepaalde tijd is alsof er een lichtknop om gaat omdat ik een brave jongen ben geweest… maar helaas. Het is nu 22 maanden geleden sinds de operatie plaatsvond. Wat je in de docuserie ziet is inmiddels alweer een jaar geleden. Ik ben inmiddels veel verder op mijn pad naar herstel. Het gaat zo langzaam, maar het zingen gaat wel veel en véél beter. Wat ik echter wil is 2,5 uur optreden, vier dagen per week. Zolang dat niet lukt, dan ga ik niet toeren.”

Wat doet zoiets met een zanger?

“Het was vreselijk. Je stem is je instrument. Kun je je voorstellen dat één stemband letterlijk stervende was? De sterke duwt dan de zwakke aan, en ik zing vervolgens vals. Ik ben er trots op dat ik zanger ben. Ik heb met Pavarotti gezongen. Ik weet hoe ik moet zingen. Nu is het net als een atleet die opnieuw moet leren lopen. Met een Gore-Tex implantaat om mijn stembanden opnieuw op te bouwen. Ik zit nu goed in het dagelijkse proces naar herstel, maar het  was echt beangstigend.”

Want was er ook een kans dat het er slechter van zou worden?

“Dat was het enge. Ik heb lang gezocht naar een realistische dokter, niet van die lui die je gouden bergen beloven en vervolgens de operatie verpesten.”

In de docu zeg je dat je nooit de ‘dikke Elvis’ wilt worden.

“Als ik niet op of bijna op mijn volle 102 procent zit, dan stop ik. Niks is zo gênant als teren op oud succes en de moeilijke noten aan iemand anders overlaten. Je kent die bands vast. Dat vind ik persoonlijk een belediging voor alles wat je daarvoor hebt behaald. Ik heb echt de hoop dat er nog een live hoofdstuk aanstaande is. Net zoals de Stones, die met 80+ nog steeds toeren, Bruce Springsteen en de E Street Band met 70+ en wij met U2 als zestigplussers. Als je voelt dat je kunt, blijf gaan. Daarvoor hebben we hard genoeg gewerkt. Ik denk dat we de afgelopen veertig jaar behoorlijk goed hebben doorstaan. Ik zou nu willen dat er een aflevering vijf van de docu was, want er is zoveel gebeurd sinds we klaar zijn. Ik ben zoveel verder.”

Maar jullie legendarische erfenis zal je nooit in gevaar brengen?

“Of de vreugde die we altijd voelden tijdens concerten. Ik kan mezelf niet langer de mentale marteling laten ondergaan dat ik een tekort heb dat ik niet zelf heb veroorzaakt. Probeer je eens de angst voor te stellen als je op gaat: waarom werkt je instrument niet? Hoe compenseer ik? Maar in februari heb ik op een non-profit gezongen en ik dat ging heel goed. De volgende ochtend was voor het eerst in tien jaar dat ik weer eens wakker werd zonder angstige of afkeurende stemmen in mijn hoofd. Er was geen twijfel, er was geen angst. Er was vooruitgang.”

Thank you, Good Night: The Bon Jovi Story is nu te zien op Disney+

CV

Naam: John Francis Bongiovi Jr.

Geboortedatum: 2 Maart 1962 (62), Perth Amboy, New Jersey – VS

Woonplaats: New Jersey, VS

Privésituatie: Getrouwd (vier kinderen)

Trivia: Bracht 15 albums uit met Bon Jovi en 2 solo-albums – Acteerde een paar jaar niet onverdienstelijk in o.a. U-571, Sex and the City, Ally McBeal, Moonlight & Valentino, Pay it Forward – Onderdeel van de Songwriters Hall of Fame – Met Bon Jovi onderdeel van de Rock and Roll Hall of Fame – Heeft meer dan 2.700 concerten op zijn naam staan in vijftig landen voor 34 miljoen mensen – Zet zich in voor armoede en dakloosheid met de JBJ Soul Foundation.

Album Forever is op 7 juni 2024 verschenen.

Horloge

Zijn fans zijn met honderden miljoenen, maar geen van hen zal ooit dit unieke horloge hebben. De Tourbillon Skelet Red Gold – Bon Jovi is, in overeenstemming met Jaquet Droz’s filosofie, volledig uniek: een horloge gemaakt door, voor en met Jon Bon Jovi, een one-of-a-kind exemplaar dat alleen van hem is. Hoewel zijn fans er natuurlijk wel inspiratie uit kunnen putten om hun eigen unieke horloge te laten creëren bij Jaquet Droz….